Egunotan Android Pay Espainian aktibatu behar zutela eta, arreta apur bat jarri diot telefono bidezko ordainketen kontuari… Balirudike euskaldun batek (edo gehiagok) planifikatu duela sistema: helburu bat lortzeko hamaika modu, eta denak elkarrekin lehian! Bai, bai, badakit: enpresen logikatik erabat normala da norgehiagoka hori, baina erabiltzaileon ikuspuntutik, ez du ez

Hementxe nabil, txiribitari hostoak banan banan kentzen. Hark ni maite nauen baino, nik bera maite ote dudan erabaki nahian: maite dut, ez dut maite; maite dut, ez dut maite… Eta horixe, erabaki ezinean harrapatu nauzue. Telelanaz nabil, e? Etxetik lan egiteaz. IKTen eztandak ekarri dizkigun beste iraultza isil horietako batez.

Mugimendu handia dago azken bolada honetan adimen artifizialaren inguruan, egunero erabiltzen ditugun gailuen osagai gero eta garrantzitsuagoa da. Ikusi besterik ez dago Googlek berak zenbateko pisua eman dion egunotan burutu berri dituen garatzaileentzako jardunaldietan. Kontua zirraragarri bezain beldurgarria da. Batetik, adimen artifiziala oso erabilgarria izan daiteke egunerokoan: zaintza medikuan, adibidez,

Jopetas. Zer garai zailak, eh? IKTek eta digitalizazioak dena erraztuko zigutela, dena-den dena 0 eta 1etara laburbilduta. Zuri ala beltz. On ala Off. Baina bai zera. Deeena erlatibizatu zaigu. Pentsa: egia eta gezurra ere, dagoeneko ez dira kategoria absolutuak. Orain post-egia ere omen dabilkigu hor zehar. Eta, inor gutxi akordatzen

Zertan dira berdin-berdinak euskal youtuber bat eta, mmm, ez dakit, R2-D2? Erraza! Biak ere zientzia-fikzioa dira. Agertu da, halako batean, euskarazko Youtube kanal bat, ohiko youtuberren baldintza guztiak betetzen dituena: ondo definitutako pertsonaia, irudi landua, bideoak argitaratzeko maiztasun jakin bat… Gure neurrirako, arrakasta handia lortu du gainera: bisita asko, komentario

Gutun bat jaso nuen lehengoan. Bueno, email bat, Pebble smartphone enpresaren jabearena: The Time of Our Lives, “Gure bizitzako une (goxoena)”-edo, euskaraketa libre samarrean. “Yuhu!” pentsatu nuen neure artean: “azkenean hasi behar dira banatzen apirila aldean crowdfunding bidez aurre-ordaindutako erlojuak!!!”. Teknologia munduko albisteak jarraitzen dituzuenok badakizue justu kontrakoa zela email

Internetek, orain arte ezagutu dugun bezala behintzat, abantaila handiak ekarri dizkigu hizkuntza eta kultura komunitate txikioi. Besteak beste, bozgorailu erraldoia eman digu, “mundiala”, hitzaren zentzurik zabalenean, nor garen eta zer egiten dugun lau haizetara zabaltzeko. Optimista izan naiz beti alderdi horri dagokionez, nahiz eta badakidan badela jende asko eta asko,

Ba bai, Euskal Herrian ere arrakasta itzela lortu du Pokémon Go ditxosozkoak. Hedabideetan xehetasun guztiekin kontatu digute Pokémon sukarraren berri, eta batek baino gehiagok zeuon begiekin ikusiko zenuten honezkero ehiztari bat edo beste. Aurrekoan familia oso batekin egin nuen topo herriko parkean. Gurasoak eta 12, 8 eta 6 urteko umeak.

Aurrekoan esan zuen Manex Agirrek Info7n: “balio komunikatiboen gainbehera” ikusten duela berak euskara teknikarien ofizioan. Gehiago esango nuke nik: “Euskalgintza” deitzen diogun muga lausoko entitate oso horrek pairatzen duen (dugun) gaitza da. Eta harekin igurtzian dauden beste esparru batzuk ere larriki kutsatuta ditugu. Barkatuko didazue topiko merkea, baina konpara gaitezen,

Memoriaz nabil, eta oroimen ona ez da nire ezaugarri nabarmenetakoa, baina esango nuke 1996 edo 97. urtean idatzi nuela lehenengoz interneten inguruan euskarazko medio batean. AIZU! aldizkarirako testu bat zen; erreportajea baino, hiztegi moduko bat, azalduz zer ote zen gero eta sarriago entzuten genuen “informazioaren autopista” hura, eta harekin lotutako